Заснаваны ў стратэгічным месцы ля Нёмана пры ўтоку ў яго рэчкі Гараднічанкі, горад Горадня быў адным з найважнейшых у Вялікім княстве Літоўскім. У часы Аляксандра, у 1496 г., яму было нададзена Магдэбургскае права, фармавалася самакіравальная супольнасць гараджанаў.
Зусім не цяжкая справа – знайсці ў Гродне і ваколіцах месцы, дзе калісьці працавалі млыны. Гэта звязана найперш з тым, што найбольш папулярныя на Гродзеншчыне і па ўсёй сярэднявечнай Еўропе вадзяныя млыны будавалі на берагах невялікіх рэк і ручаёў.
Першапачаткова аўтар гэтага артыкула меў жаданне рэканструяваць знешні выгляд старой гродзенскай ратушы. Гэты аб’ект не існуе з 1655 года, не даследваўся археолагамі і не пакінуў па сабе ні інвентароў ні праектных чарцяжоў, толькі лічаныя панарамныя адлюстраванні і сляды на пазнейшых планах і картах горада.
Так званая «Фара Вітаўта» — мураваны касьцёл у Гродне на Рынку — была пабудавана ў 1584-1587 гадах. Гэта быў адзін з вялікіх каталіцкіх храмаў у Вялікім княстве Літоўскім, фактычна адзін з нешматлікіх здабыткаў Рэнесансу на Беларусі.
Фара Вітаўта – назва трывала замацавалася касцёлам, які ўжо не існуе з 1961 г. Храм вядомы ў дакументах яшчэ як касцёл Маці Божай ці Панны Марыі, Унебаўзяцця Найсвяцейшай Панны Марыі.
