О колоколах на территории Беларуси известно из Новгородской летописи XI века, где они упоминаются как военные трофеи князя Всеслава. Чуть позже использование колоколов было заимствовано из западнохристианской традиции. В те времена колокола могли быть достоянием лишь княжеских храмов или крупных монастырей, т. к. являлись роскошью.

Кожны горад у сваёй гісторыі мае асоб, якія былі не проста дзеячамі, што жылі і працавалі ў межах пэўнай эпохі горада, але і адыгрываюць важную ролю праз стагоддзі, расквечваючы вобраз мінулага часу. Па-сучаснаму мы б іх назвалі працаўнікамі мінулага на карысць сучаснага і будучага іміджу горада, пры гэтым з перспектывай перарасці ў брэнд горада.

У фондах Гродзенскага дзяржаўнага гісторыка-археалагічнага музея захоўваецца даволі шмат цікавых матэрыялаў, якія тычацца нерэалізаваных праектаў храмаў у Гродне. Усе яны дастаткова цікавыя, не ўведзены ў навуковы зварот. Гэтыя матэрыялы датычацца асноўным чынам ХІХ – пачатку ХХ ст.

Сення гэта стары, закінуты дом, прызначаны пад знос. Апошні на сваей часцы вуліцы. Але так было не заўседы.

W lutym 1932 r. „Gazeta Grodzieńska” nadrukowała informacje, że w domu Nr 4 przy ulicy Poniatowskiego w Grodnie zamieszkał jakiś tajemniczy duch. Duch ten, jak pisano, przenosił rzeczy po domu, wylewał gorącą wodę z czajnika i wydawał różne dziwne dźwięki. Przywid najbardziej lubił młodego syna właścicieli Witolda Gerutto.

Рэпарцёр кракаўскага “бруковага”[1] тыднёвіка “Тайны Дэтэктыў” Актавіян Буш шнырыў па залах гродзенскага акруговага суда ў надзеі адшукаць нешта вартае яго геніяльнага пяра, дакладней, алоўка, які ляжаў у кішэні старога пінжака разам з танным нататнікам. З добрымі сюжэтамі апошнім часам было цяжка. Яшчэ ў пачатку лета хатнія гаспадыні па ўсёй Польшчы зачытваліся яго, Актавіяна Буша, рэпартажамі пра забойства кінарэжысёрам Лейзарам Мейшагольскім сваёй жонкі Цыпы або пра крывавую бойку на вуліцы Кляновай, пасля якой дваіх яе ўдзельнікаў адразу звезлі ў трупярню, а яшчэ чацвёра мабыць толькі нядаўна выпісаліся з гарадскога шпіталя.