У сярэдзіне 1990-х гг. Гродна наведаў старшыня французскай арганізацыі ІКАМОС (камітэта па ахове спадчыны і музеях пры ЮНЭСКА) Мішэль Жанцен. Ён павінен быў агледзець царкву на Каложы і ў рамках супрацы Гродна з горадам Лімож у Францыі даць свае рэкамендацыі па захаванні і адбудове гэтага храма. З таго часу прайшло два дзесяцігоддзі, але высновы спадара Жанцена дасюль цікавыя для нас.
Абраз “Танец смерці”, які захоўваюць у сябе гродзенскія сёстры назаратанкі, з'яўляецца ўнікальным помнікам мастацтва, які паўстаў у нашым горадзе шмат гадоў таму. Магчымым аўтарам абраза “Танец смерці” з’яўляеца бернардын Францішак Лякшыцкі, які памёр у Гродне ў 1668 г. Яму належыць аднайменны абраз, які захоўваецца ў касцёле бернардынаў у Кракаве. Гродзенскі абраз захаваўся ў першаствораным выглядзе ў адрозненні ад кракаўскага і адлюстроўвае выгляда людзей сярэдзіны XVII ст.
В Гродно, неподалеку от места впадения В Неман речки Городничанки, на самой кромке береговой кручи стоит не совсем обычная небольшая церквушка. Особенно эффектно она выглядит со стороны Старого замка. Отсюда, с расстояния в 200—250 метров, видна двускатная кровля, увенчанная главкой с крестиком, по которым и определяешь, что это церковь, и тотчас обращаешь внимание на две каменные полукруглые апсиды — характерный атрибут древнерусских православных храмов.
Время не пощадило не только сам памятник. До сих пор неизвестны какие-либо сведения, относящиеся к первым тремстам годам его существования. Это тем более грустно, что речь идет о памятнике, не имеющем прямых аналогов во всей древнерусской архитектуре домонгольского периода. Единственным источником информации о Борисоглебской церкви до 1738 года является «Хроника», составленная архимандритом гродненского Коложского базилианского монастыря Игнатием Кульчинским. Им же составлен и «Инвентарь», в котором описано состояние постройки па 1738 год.
Падсілкаваўшыся мы рушылі далей на поўнач шляхам Ягайлы з 1418 году. Ля правага берага, пад прыгожым ліставым лесам некалькі чалавек, па пас у вадзе хадзілі ў адзенні і лавілі рыбу. Густая сетка на дробную рыбу, якую яны ўжывалі, называлася волакам, таксама як над маёй роднай Нарвай.
