В самом конце 1923 года гродненская интеллигенция организовала общество любителей родного города, которое было зарегистрировано в органах власти. Протоколы совещаний сохранили дух этого времени, всеобщий подъём и желание трудиться на пользу общества, главной целью было оказание помощи магистрату в украшении и благоустройстве города.
Ваколіцы Гродна, дзе з 1904 г. я вяду археалагічныя даследаванні, знаходзяцца на правым беразе Нёмана ў яго сярэднім цячэнні. Рэльеф няроўны, складаецца пераважна з пясчаных пагоркаў, якія дасягаюць 220 метраў, асабліва ў паўднёва-ўсходнім напрамку.
Адзін з маіх варшаўскіх знаёмых сказаў пра Гродна наступнае: прывабны горад, асабліва калі яго знесці і пабудаваць нанава. Можна ў адказ на такія выкавзанні схапіцца за свае валасы ці за валасы знаёмага, і троху іх пацягаць, але можна майго сябра і зразумець. Для мяне Гродна вельмі прыгожы, бо я яго ведаю.
Мікалай Марцінчык – гэта напоўзабытая постаць у гісторыі беларускага руху. Маючы адукацыю лекара, ён далучыўся да нацыянальнага змагання ў міжваенны час. Ягоны жыццёвы лёс быў надзвычай складаным, бо давялося перажыць пераслед і рэпрэсіі не толькі з боку польскіх, але і савецкіх уладаў. На жаль, і па сённяшні дзень у гістарыяграфіі адсутнічаюць грунтоўныя публікацыі, прысвечаныя яго асобе. Паспрабую часткова запоўніць гэты прабел.
Скуры забітых жывёлаў былі самым першым матэрыялам, які пачаў выкарыстоўвацца чалавекам для таго, каб захінуцца ад холаду. Напрыклад скурамі мамантаў многа тысяч гадоў таму накрывалі свае жытлы першыя жыхары Беларусі. З часам людзі навучыліся вырабляць тканіны, але патрэба ў скурах не зменшылася, паколькі самым важным спадарожнікам чалавека стаў конь, а для каня трэба было зрабіць вельмі шмат скураной вупражы.
