Eliza Orzeszkowa w życiu społecznem Grodna zbyt wybitną odegrała rolę, ażeby ślady jej wieloletniego tu pobytu nie zostały uwiecznione. Bodaj po raz pierwszy ujrzała Grodno młodziutka Eliza w 1849 r., będąc jeszcze 7 letnim dzieckiem, skąd z ukochaną babką swoją, Elżbietą z Kaszubów Kamieńską, na wiosnę 1850 r. udała się do Wilna.
Drożdże! Drożdże! Lepy na muchy! Lepy na muchy! A komu rękawicy na futrze! Cukierki, cukierki! Lody, lody, lody z rodzynkami! Takie głosy można było usłyszeć na rynkach Grodna jeszcze kilkadziesiąt lat temu. Rynek zawsze był oddzielnym światem we wnętrzu wielkiego miasta.
15 marca 1920 r. w Grodnie rozporządzeniem starosty powiatu Grodzieńskiego Kazimierza Rogalewicza była powołana do życia Komisja opieki nad zabytkami sztuki i kultury ziemi Grodzieńskiej.
Możliwość korzystania ze źródeł czystej wody zawsze była aktualną sprawą dla mieszkańców każdego miasta. Jeszcze w roku 1541 królowa Rzeczypospolitej Bona Sforza zażądała od grodnian uporządkowania starej studni na Rynku miejskim. To była największa studnia miasta z urządzeniem kołowym do podawania wody na górę.
W 1939 roku w Polsce istniało, w ówczesnych granicach, około 16000 dworów, w tym około 4000 na Kresach. Kres istnienia dworów nd Kresach położył dekret o reformie rolnej z 6 września 1944 roku. Zgodnie z jego postanowieniami wywłaszczono i usunięto siłą właścicieli majątków obejmujących powyżej 50 hektarów ziemi (w praktyce tej reguły nie przestrzegano).
